سادگانه

شاید باورتون نشه ولی یکی از دلبریای زندگی پیر شدنه.
همین سورپرایز نشدنی که خیلی وقت‌ها بعنوان پوینت منفی بهش نگاه میکنیم که «دیگه از یه جایی به بعد همه چیز تکراریه».
یه جمله‌ای چند روز پیش توی پستای مینیمالها دیدم که تقریبا این بود مضمونش «آدما بیست سال زندگی میکنن و بقیه عمرشون صرف تکرار همون بیست سال میشه»
اما میخوام بگم
دنیا داره روی واکنش جلو میره. واکنش‌هایی که دومینویی بهم وصل میشن.
و تو هر چندصد بار هم که مقابل یه اتفاقی قرار بگیری، باید برای چند صدمین بار واکنش نشون بدی و کلید کپی پیستی در کار نیست.
مثل سورپرایز شدن درمورد اتفاقی که بار اوله برات افتاده توی هیژده سالگی که دلبری زندگیه،
اینکه توی سی سالگی اون اتفاق دوباره بیفته و تو با همه اون حس‌های دفعه قبل بعلاوه یک چیزی به اسم «تجربه» اینبار تصمیم میگیری چیکار‌ کنی هم دلبری زندگیه.
انگار که یه چیزی اضافه تر داری.
و این واقعا تکراری و حوصله سربر نیست.
و حتی بار دهم، تو ۹تا چیز مختلف داری، نه یه چیزی که ۹بار کپی شده.